Do broni typowej kwalifikujemy białą oraz palną. To w większości wypadków używane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć stereotypowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Najczęściej wymaga bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafa kartotekowa bądź sejfy meblowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu ochoczo użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w sejf gabinetowy. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym skutkiem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.