Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą i palną. To najczęściej stosowane narzędzia walki, również we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, jakie nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć stereotypowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Przeważnie potrzebuje bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafki metalowe lub ewentualnie sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Kwalifikujemy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu ochoczo korzystano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w sejf biurowy. Ciekawym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego lub ewentualnie kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.