Do broni typowej zaliczamy białą oraz palną. To przeważnie stosowane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć stereotypowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Z reguły żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega regały metalowe lub ewentualnie sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli poważną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z przyjemnością wykorzystywano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce znajdzie się w szafki metalowe. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego czy też kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.